ÖNSÖZ
Bütün hamd ve övgüler Allah’a aittir. O’na hamd eder, O’ndan yardım ister, O’ndan bağışlanma diler ve O’na tövbe edip yöne¬liriz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin kötülüğünden O’na sığınırız. Allah kime hidayet etmişse onu saptıracak olan yoktur. Kimi de saptırmışsa ona hidayet edecek olan yoktur. Ben şehadet ederim ki, Allah’tan başka hiçbir ilah yoktur ve Muhammed (s.a.v) O’nun kulu ve Rasulüdür. Salat ve selamların en güzeli, Rasulullah (s.a.v) efendimize, O’nun tertemiz ve pak ailesine, güzide ashabına ve onların yoluna ittiba eden bütün mü’minlerin üzerine olsun. Sünnet; on dört asır boyunca Kur’an’dan sonra dinin ikinci temel kaynağı, otoritesi, anayasası, hücceti ve delili olarak kabul edilmiştir. “Rasul size neyi emrederse onu alın, size neyi yasak¬larsa ondan da sakının” emrine muhatap olan mü’minler, sün¬neti hiçbir zaman Kur’an’ın karşısında yer alan bir rakip olarak görmemişlerdir. Tam aksine sünnet, Kur’an’ın en sağlam kalesi ve kalkanı, en güvenilir muhafızı ve en güzel şârihidir. Sünnet; Kur’an’ın mücmelini tafsil, müşkilini tefsir, müphe¬mini tavzih, mutlakını takyid eder ve hâs ifadelerini genelleştirir. Aynı zamanda Kur’an’ı, hevalarına uyan ve abesle meşgul olanla¬rın kendi keyf ve gayelerine göre yorumlamalarından korur. İmam Şafii (r.a)’nin dediği gibi; “Hiçbir sünnet asla ve kat’a Kur’an’a muhalif, zıt ve aykırı değildir.” Rasulullah (s.a.v); “Sakın sizden birinizi, koltuğuna yaslan¬mış vaziyette iken emirlerimden veya yasaklarımdan herhangi biri kendisine ulaştığında; “Ben anlamam! Biz Allah’ın kitabın¬da ne buluyorsak ancak ona tabii oluruz” derken bulmayayım.” (Ebu Davud) buyurmuştur. Bugün ise bizler sünnetlerin hafife alındığı, zaman zaman hadislere şüphe ile bakıldığı bir dönemde yaşıyoruz. Allah Rasulü (s.a.v) konuştuğu zaman O’nu dinleyen ashab, sanki başlarına birer kuş konmuş ve o kuşları uçurtmamak için itina ile saygı ve edeb ile O’nu dinliyorlardı. Rasulullah (s.a.v)’ın emir ve yasaklarını uygulama konusunda birbirlerini sürekli teş¬vik ediyorlardı. Öyle ki, sadece namazın kılınmasında, abdestin alınmasında değil giyim kuşamda, yürüyüş ve oturuşta, hal ve ahvalde güçleri yettiğince O’nu örnek almaya gayret ediyorlardı. Abdullah İbni Ömer (r.a) gibi pek çok sahabe efendimiz, ayakları Rasulullah (s.a.v)’ın ayak izine denk gelsin diye çalışı¬yorlardı. Onlardan sonra gelen Tabiin ve Etbeu’t-Tabiinin güzide şahsi¬yetleri aynı hassasiyeti devam ettirdiler. Ümmetin imamlarından Ahmed bin Hanbel, Rasulullah’ın sünnetlerini uygulama konu-sundaki bu hassasiyeti şöyle belirtir; “Müsned’e amel etmediğim hiçbir hadisi almadım. Hatta Peygamber (s.a.v)’in hacamat yap¬tırıp hacamatçıya bir dinar verdiği hadisine gelince, aynı şekilde ben de hacamat yaptırdım ve hacamatçıya bir dinar verdim.” Bugün ise bir tarafta; “Kur’an bize yeter, biz ondan başkasını tanımayız” diyenler, sahabeye taan edenler, selefimiz olan alim¬leri cahillikle suçlayıp dini kendi heva ve arzularına göre yeniden inşa etmeye çalışanlar… Diğer tarafta ise Peygamberlerinin (s.a.v) sünnetine ve sire¬tine önem verenler, sünneti diriltmeye gayret edenler, toplumu oyalayan nesneleri ellerinin tersiyle bir kenara itip “Benim örneğim Peygamberdir. Ben O’na ittiba ederim” diyenler…
İlmin saçıldığı, büyük-küçük herkesin din adına bir şeyler söylediği şu dönemde bizler Peygamberimizi (s.a.v) hakkıyla ne kadar tanıyabildik?
O’nun sünnetine ne kadar bağlı kalabildik? Sahabelerin yaptığı gibi, sünnetin hilafına/tersine davranış sergi¬leyenlere ne kadar tavır takınabildik?
Dünya malının gittikçe arttığı ve refah düzeyinin her geçen gün biraz daha yükseldiği bu ahir zamanda Nebevî öğütle bizim için en kıymetli şeyler şunlardır:
1-Helal kazanç,
2-Samimi bir dost,
3-Uygulanan bir sünnet Sünneti diriltmek ve sünnetle dirilmek temennisiyle…
O gün Efendimiz’in (s.a.v) Kevser havzı başında O’nunla buluşma duasıyla…
Gayret bizden, yardım ve başarı Allah’tandır.
Yrd. Doç. Dr. Ramazan SÖNMEZ Konya-2014